- Υπηρετούσα, αστυνομικός, γραμματέας του πρώτου παραρτήματος ασφαλείας Πειραιώς. Είχε παρουσιαστεί και δύο μήνες και πλέον, μία κηλίδα πάνω στο μέτωπό μου. Τι είναι αυτή, έψαχνα να βρω τι είναι τι δεν είναι, μου λέγανε ότι είναι από το τσάι που πίνω. Είχα έναν κουμπάρο γιατρό, φίλο. Με πήρε, πήγαμε σε ένα δερματολόγο γιατρό, με εξέτασε, πήγαμε σε έναν μικροβιολόγο, μου πήρε αίμα και αυτός ανακάλυψε τον βάκιλο του Hansen, ότι η κηλίδα μου ήταν από τον βάκιλο του Hansen, από τη λέπρα. Ψάχνανε τον τρόπο με τον οποίο θα μου το έλεγαν. Εκεί, στον ψίθυρο απάνω, το άκουσε ένας γνωστός και πάει στο διοικητή και του λέει «Παναγιώτη – ήταν φίλοι με το διοικητή μου – Παναγιώτη, ο Μανώλης είναι λεπρός». Μου λέει ο διοικητής ύστερα από λίγο «Μανώλη, το βράδυ στις τέσσερις ώρα να είσαι εδώ. Θα έρθει ο γιατρός της αστυνομίας, ο κ. Κεσκίλας και θα πάτε μαζί στο νοσοκομείο για αυτή την κηλίδα που έχεις να σε φροντίσει να γίνεις καλά». Μπήκα μέσα «Καλησπέρα σας. Τι είναι εδώ που με φέρατε κύριοι;» μου λέει «Δεν ξέρεις παιδί μου;» λέω «Δεν ξέρω» μου λέει «ο Αντιλεπρικός Σταθμός είναι». Τότε κατάλαβα είμαι λεπρός.

- Πόσο ετών ήσασταν τότε; (δημοσιογράφος)

-Ήμουν είκοσι έξι χρονών. Εγώ καταρχάς ήξερα ότι η λέπρα δεν θεραπεύεται. Ήξερα την αγριάδα της, ήξερα το στίγμα, προπαντός το στίγμα να είσαι λεπρός. Πόσο δύσκολο ήταν για μία γενιά, για μία φαμίλια, να έχει ένα παιδί, έναν άρρωστο λεπρό. Εδώ δίπλα μας ήταν μία οικογένεια η οποία είχε έναν γιο. Είχε παντρευτεί ένα χρόνο και ύστερα είπανε «λεπρός» τον πήρανε, τον πήγαν στη Σπιναλόγκα. Αυτός είχε τρεις αδερφές. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ, πριν φύγουν για τα χωράφια, για τις δουλειές τους, έβγαιναν απέξω, στο σπίτι μέσα αλλά προπαντός απέξω στα πεζούλια, έκαναν ένα μοιρολόγι, σαράντα μέρες, όσο κρατούν τα σαράντα ενός πεθαμένου. Σαν πέρασαν οι σαράντα μέρες, κατέβασαν τα τσεμπέρια, σαν να είχαν κάνει τη μεγαλύτερη ατιμία, σαν να είχαν κάνει τη μεγαλύτερη προσβολή. Γιατί; Γιατί είχανε έναν αδερφό άρρωστο. ‘Έμειναν και οι τρεις ανύπανδρες, κανείς δεν τις ζήτησε. Το στίγμα, προκατάληψη, αργός θάνατος.

- Οι δικοί σας πως αντέδρασαν; Ήταν κοντά σας όλη την περίοδο; Τους αφήσατε να είναι κοντά σας; Πως ήταν οι επαφές σας; (δημοσιογράφος)

- Έναν αδερφό είχα κοντά μου μόνο και ήταν στρατιώτης στην Καβάλα. Δεν είχα κανέναν άλλον κοντά μου. Σιγά - σιγά και εγώ μπήκα στη θεραπεία, αμέσως από την πρώτη ημέρα. Έκανα θεραπεία και με πείραξε στο στομάχι. Το φάρμακο ήταν τοξικό. Τότε, πολλοί την πάτησαν από τους αρρώστους, νόμιζαν ότι παίρνοντας περισσότερο φάρμακο θα γινόντουσαν γρηγορότερα καλά, αλλά αυτό τους δημιούργησε προβλήματα στα νεφρά και πέθαναν από νεφρική ανεπάρκεια.

Έφυγα τον Νοέμβριο του 1951. Το 1952 έπιασα δουλειά. Ο αδερφός μου είχε κατέβει από την Καβάλα, είχε μετατεθεί στο Γενικό Επιτελείο Στρατού. Είχαμε πάρει ένα δωματιάκι και μέναμε μαζί. Κάτσαμε μαζί, έπιασα δουλειά, πραγματοποίησα τα όνειρά μου, παντρεύτηκα μία κοπέλα η οποία με αγαπούσε, αγαπιόμασταν πριν αρρωστήσω και όταν το ‘ μάθε της είπα «τώρα να με ξεχάσεις» «Όχι, όπου εσύ και εγώ μαζί. Καθαρίστρια θα γίνω, νοσοκόμα θα γίνω, πλύστρα θα γίνω, όπου είσαι θα βρίσκομαι. Θα ‘μαι μαζί σου». Έδωσε ο Θεός, βρήκα δουλειά και παντρεύτηκα, κάναμε και μία κόρη. Φτωχικά αλλά πολύ ευτυχισμένη ζωή. Ζήσαμε μαζί από το 1954 έως το 1978. Το 1973, το τέλος του ’73, αρχές του ’74, έπαθα υποτροπή. ‘Έγινα, λουλουδιασμένο κορμί, καντήλες γέμισα, 41 πυρετό ανέβαινε, έκανα και θεραπεία, ήρθα στο σημείο να πεθάνω. «Λενιώ, πάρε με να με πας στο νοσοκομείο να πεθάνω, δε θέλω να πεθάνω σπίτι». Με παίρνει και πάμε πίσω στο νοσοκομείο. Με βλέπει ο διευθυντής μου λέει «πως κατάντησες έτσι;». Τέλος πάντων, από εκεί με αρχίζει θαλιδομίδη και σε δύο μήνες μέσα γύρευα να δουλέψω.

Η κόρη μας εν τω μεταξύ είχε μεγαλώσει, είχε μπει στο Πανεπιστήμιο, στην Ιατρική. Δούλευα ως νοσοκόμος για να μπορέσω να την σπουδάσουμε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιατρική Αθηνών. Το 1978 πεθαίνει η γυναίκα μου η Λενιώ. Σε δύο μήνες μέσα, καρκίνος στις ωοθήκες. Τότε ήταν που είπα «Δεν υπάρχει άλλη ζωή, θα φύγω μαζί της». Εκείνη την ώρα, ήρθε η κόρη μου μπροστά «Και τούτο που θα το αφήσω;» λέω. Από τότε, αποχαιρέτησα τη Λενιώ μου και στάθηκα δίπλα στην κόρη μου. Να είναι καλά, να έχει την ευχή μου, γιατί μου έχει δώσει τόσες χαρές, τόση ομορφιά που δεν μπορώ να ευχαριστήσω τον Θεό, δεν ξέρω πως να τον ευχαριστήσω με αυτή τη ζωή που μου έχει δώσει, μια ευτυχισμένη ζωή. Τα τελευταία χρόνια με την κόρη, μεγάλωσε, σπούδασε, τώρα είναι παθολόγος - αιματολόγος, διευθύντρια στην αιμοδοσία του Κρατικού Νικαίας 61 χρόνια τώρα με πολεμάει και την κρατάω στην πλάτη μου, τη σέρνω μαζί μου.