Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης (1914 - 1978): ένας αητός χωρίς φτερά
«Μάρτυρας και άγιος των Ελλήνων λεπρών», ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης σφραγίζει με τη ζωή και τη δράση του το χανσενικό κίνημα στην Ελλάδα.
Γεννημένος στην περιοχή της Σητείας, αν και νοσεί σε μικρή ηλικία, καταφέρνει να αποφύγει τον εγκλεισμό, καταφεύγοντας στην Αθήνα. Εκεί συνεχίζει το σχολείο και εγγράφεται στη νομική σχολή. Όντας τριτοετής φοιτητής, σε ηλικία 22 χρόνων εγκλείεται στο λεπροκομείο της Αγ. Βαρβάρας και λίγους μήνες αργότερα αποφασίζει οικειοθελώς να πάει στη Σπιναλόγκα, όπου βρίσκεται και η αδερφή του.
Η άφιξή του στη νησίδα στις 11 Μαρτίου 1936 σηματοδοτεί περίοδο αλλαγών για τη ζωή των χανσενικών της Σπιναλόγκας. Τότε ιδρύεται το σωματείο «Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας, Άγιος Παντελεήμων», το πρώτο στον ελλαδικό χώρο, που στόχο έχει τη βελτίωση των όρων διαβίωσης των ασθενών και την απόκτηση «όλων των μέσων πολιτισμού που θα μπορούσαν να αμβλύνουν τον μαρασμό και την απόγνωσιν των αρρώστων», όπως αναφέρεται στο καταστατικό του. Χάρη στην αγωνιστικότητα της «Αδελφότητας», όπου πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει ο Ρεμουντάκης, ικανοποιούνται χρόνια αιτήματα των ασθενών, οι συνθήκες διαβίωσης βελτιώνονται και αλλάζει η καθημερινότητα των εγκλείστων.
Μετά το κλείσιμο του Λεπροκομείου, ο Ρεμουντάκης και η γυναίκα του Τασία μεταφέρονται στον Αντιλεπρικό Σταθμό της Αγίας Βαρβάρας Αττικής. Εκεί συνεχίζει την αγωνιστική του δράση προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει σχετικά με τα ζητήματα των λεπρών και του στίγματος που προκαλεί η ασθένεια. Εκεί υπαγορεύει την αυτοβιογραφία του, καθώς έχει χάσει την όρασή του, που εκδίδεται μετά θάνατον με τον τίτλο «Αητός χωρίς φτερά».
