Τα τελευταία χρόνια λειτουργίας του Λεπροκομείου (1944-1957)

1948: Η αντιλεπρική θεραπεία

Η ανακάλυψη της θεραπείας για τη λέπρα γίνεται το 1941 με την εφαρμογή της ουσίας της προμίνης. Στη Σπιναλόγκα οι νέες φαρμακευτικές ουσίες χορηγήθηκαν για πρώτη φορά από το 1948 με εντυπωσιακά αποτελέσματα στην ίαση των ασθενών.

1954: Η Σπιναλόγκα ως νήσος Καλυδών

Η Ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να μετονομάσει τη νήσο της Σπιναλόγκας σε νήσο Καλυδών, μια ονομασία που όμως δεν επικράτησε ποτέ.

1955: Το τέλος του υποχρεωτικού εγκλεισμού των ασθενών

Το 1955 με νομοθετικό διάταγμα τερματίζεται το καθεστώς εγκλεισμού και απομόνωσης των φορέων της νόσου της λέπρας, οι οποίοι πλέον θα νοσηλεύονται σε «ειδικά θεραπευτήρια». Το λεπροκομείο όμως στην Σπιναλόγκα εξακολουθεί να λειτουργεί καθώς συνδέεται με την οικονομική επιβίωση της γειτονικής περιοχής του Μεραμπέλου. Γεγονός που προκαλεί τις δυναμικές αντιδράσεις των ασθενών.

1956: Η οργάνωση της αναχώρησης των ασθενών

Τον Μάρτιο του 1956 μια αντιπροσωπεία από το Υπουργείο Υγιεινής με επικεφαλή τον υπουργό Σ. Πολυζωγόπουλο και μέλη τους βουλευτές, τους νομάρχες και τους νομιάτρους της Κρήτης φτάνουν στη Σπιναλόγκα και αρχίζει η οργάνωση της αναχώρησης των ασθενών από το νησί.

1957: Η εγκατάλειψη της Σπιναλόγκας

Τον Ιούλιο του 1957 οι τελευταίοι, περίπου τριάντα, ασθενείς μεταφέρονται στον Αντιλεπρικό Σταθμό του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων «Αγία Βαρβάρα» στην Αττική. Στην πόρτα του Νοσοκομείου η τελευταία λεπρή καταγράφει με μολύβι την αναχώρησή της. Το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκας εγκαταλείπεται οριστικά.

Δείτε περισσότερα.